Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα...όντως 18 και २० ευρώ για ένα δίσκο ειδικά στις μέρες μας είναι πολλά.Όντως οι τιμές τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει τα ύψη αλλά μεταξύ μας όποιος θέλει να κατεβάσει απο το διαδύκτιο ακόμα και ένα ευρώ να κόστιζε ένας δίσκος πάλι θα το κατέβαζε πειρατικό।
Το θέμα είναι τι υπάρχει πίσω απο κάθε δισκογραφική δουλειά το οποίο καθορίζει και την αξία του δίσκου।
Πάνω απο όλα υπάρχει η πνευματική ιδιοκτησία της μουσικής και των στίχων। Στην Ελλάδα τα έργα διανοίας δε προστατεύονται όσο θα έπρεπε ούτε έχουν τον απαιτούμενο σεβασμό.
Πίσω απο τη σύνθεση, τη στιχουργική και τη παραγωγή υπάρχουν ώρες στούντιο, κούρασης, προσμονής,προσπάθειας όλων των συντελεστών της παραγωγής।Μουσικοί, τραγουδιστές, ηχολήπτες που με μεράκι προσθέτουν την πείρα τους και την αγάπη τους.
Την εποχή των βινυλίων σε όλα τα σπίτια υπήρχαν πολλοί δίσκοι κάθε είδους πράγμα το οποίο βοηθούσε τη δισκογραφία να υπάρχει και να εξελιχθεί στο βαθμό με τον οποίο τη γνωρίζουμε σήμερα।
Σαφώς και τότε αντιγράφονταν τα τραγούδια απο το βινύλιο στις κασέτες όμως αυτό δεν οδήγησε τα πράγματα στη τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει σήμερα η ελληνική δισκογραφία.
Τα πικάπ σώπασαν όταν τα βινύλια τα διαδέχθηκαν οι ψηφιακοί δίσκοι τα γνωστά μας μπ3 τα οποία αντιγράφονται πλέον με ευκολία(και σε σχετικά καλή ποιότητα)απο ηλεκτρονικούς υπολογιστές।
Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή των म्प३ κατάτμησης της μουσικής σε μικρά μικρά κομμάτια για τον ευκολότερο διαμοιρασμό των αρχείων । Αντιμετωπίζουμε πλεόν τη μουσική , το τραγούδι σαν αρχεία।
Ο καθένας μπορεί αυτά τα αρχεία να τα στείλει στον καθένα χωρίς καμία επιβάρυνση।
Το ερώτημα είναι που βρίσκεται ο συνθέτης των τραγουδιών?ο στιχουργός? ο παραγωγός που πλήρωσε για να γίνουν αυτά τα τραγούδια? Στη συνείδηση όσων αντιμετωπίζουν τη μουσική ως αρχείο που το κατεβάζουν με ενα κλικ στον υπολογιστή τους και που έχουν κατεβάσει τόσα που ολόκληρη η ζωή τους δε θα φτάσει να τα ακούσουν, πουθενά।
Δεν θα γίνω κριτής κανενός।Δεν ευλογώ τα γένια καμιας δισκογραφικής। Έχω κατεβάσει κι εγώ μουσική απο το διαδύκτιο। Φρόντιζα όμως πάντα έναν δίσκο ο οποίος μου άρεσε και άξιζε να τον αγοράζω αυθεντικό και να τον καμαρώνω।
Ακόμα και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αγοράσει δυο δίσκους το χρόνο। Όχι οτι θα σωθεί αμέσως κάτι αλλά θα υπάρξει ένας λόγος η δισκογραφία να συνεχίσει να υπάρχει।
Ναι η πειρατεία έκανε τη μουσική να αιμοραγεί σιγά-σιγά και αν δε τη σκότωσε ακόμα σίγουρα θα το κάνει। δεν τη διέδωσε ούτε σώθηκε η τσέπη μας απο την αξία δύο कद। (μιλάω για τους δίσκους που πραγματικά για εμας αξίζουν και τους ακούμε καθημερινά)
Αν δώσουμε μιαν ανάσα ζωής αγοράζοντας αυθεντικά η μουσική θα ζήσει και θα έχουμε όλοι συμβάλει σε αυτό।
Αν τα καταστήματα πώλησης των δίσκων σταματήσουν να βάζουν ''καπέλο'' στις τιμές και δε προσπαθούν να κερδίσουν περισσότερα επειδή απλά το διαθέτουν τότε η ανάσα ζωής θα είναι αποτελεσματική।Θα είναι ουσιαστική।
Θα δωθεί η αξία που πρέπει στον αγαπημένο μας συνθέτη, στιχουργό και τραγουδιστή।
Θα τους ανοίξουμε νέους δρόμους να συνεχίσουνε να μας προσφέρουν τη τέχνη τους και πιστέψτε με η τέχνη είναι αναγκαία ειδικά σε δύσκολους καιρούς σαν αυτον εδώ που ζούμε।
Δεινοί ''πειρατές'' συγχωρείστε με κι αν θέλετε σκεφτείτε πως τι θα έχετε να κατεβάζετε αν δεν κυκολοφορεί πλέον τίποτα?
Μήμπως κάτι κάνουμε λάθος?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου