Εσύ γιατί μασκαρεύεσαι?

Εσύ γιατί μασκαρεύεσαι?

Ηθοποιός σημαίνει φως...μια μελωδία φλερτάρει με το νου μου απόψε...μήπως όλοι μας δεν είμαστε ηθοποιοί? Οι πιο φθηνοί κομπάρσοι που βάζοντας μιαν μάσκα φορτώνουμε τα κόμπλεξ μας και τη καταπίεση μας σε ξένη καμπούρα με την ιδέα πως τάχα είμαστε κάτι!
Πόσα βλέμματα πόσα χαμόγελα βαμμένα με υποκρισία καρφώνουν κάθε μέρα τη ματιά μου...και το κακό είναι πως πρέπει να απαντώ... να φορώ κι εγώ τα μασκαρέματα μου, να στήνω χαμόγελο στο παγωμένο μου πρόσωπο και να υποτιμώ επιμελώς τη νοημοσύνη μου και την ψυχή μου...
Λόγια ψυχροί νεκροθαύτες που σε στριμώγνουν σε καρότσια της ντροπής και σε μεταφέρουν σε τάφους κοινωνικής περιφρόνησης...ζωντανό!!
Την ώρα που γυρνάς τη πλάτη να περπατήσεις ένα βήμα παραπέρα εκείνοι σου καρφώνουν το μαχαίρι στο κόκαλο...κι εσύ δε γυρνάς για δεις ποιός ήταν παρά χαμογελάς...δήθεν πως δε πόνεσες...
Κι ύστερα γυρνάς στο σπίτι σου...εκεί που δε χρειάζεται να παριστάνεις το καλό...γιατί εκεί είσαι μόνος.
Τότε οι μπογιές της υποκρισίας πρέπει να φύγουν από το πρόσωπο σου για να μη γίνουν ένα με τη σάρκα σου...
Γι'αυτό τις ξεπλένει το δάκρυ σου...όχι πως πονάς μα για να φύγει όλο αυτό το μασκαριλίκι που κουβαλάς πάνω σου...
Κι ύστερα ξαπλώνεις στο κρεβάτι και περιμένεις παθητικά την αυριανή παράσταση...την ώρα εκείνη που δίνεις τη ψυχή σου κοψοχρονιά στο διάολο...

Ηθοποιός σημαίνει φως...Σάμπως κι αυτοί οι κανονικοί ηθοποιοί δε δίνουν την ψυχή τους στο σανίδι?Άντε και σε κανενός τη καρδιά...αν έχει παρεμείνει ανέπαφη...
Γέλιο, δάκρυ, ρούχα άλλης εποχής, στολίδια εκκεντρικά πλάι σε ξένα συναισθήματα...κι όλα αυτά για δυο λεπτά χειροκρότημα...
Έπειτα η αυλαία πέφτει και τα φώτα παύουν να φωτίζουν τη σκηνή...κι αυτοί όπως κι εσύ γυρνούν στο σπίτι προσπαθώντας στο δρόμο να βρουν τον εαυτό τους...μόνο που εκείνοι το κάνουν στο όνομα της τέχνης...
Εσύ γιατί μασκαρεύεσαι?
Σε εσένα δεν αρκούν δύο λεπτά χειροκρότημα...εσύ το ρόλο σου τον διάλεξες μόνος σου...μόνος και τα μασκαρέματα που κρύβουν τη σάπια σου ψυχή!!
Φοράς αρώματα ακριβά για να κρύψεις τη δυσοσμία που κουβαλάς μέσα απο τα ρούχα που σε κάνουν αυτό το δήθεν που πουλάς με ευκολία ΄΄έπαγγελαματία΄΄!!
Κι εγώ...γίνομαι καθρέφτης σου για να προστατέψω ότι μπορώ απο τη δική μου ψυχή... Φυλάω βλέπεις τη ψυχή μου απο τον οίκτο που με κάνεις να αισθάνομαι...συγκρατούμαι βλέπεις να μη φτύσω εκεί που εσύ με τόση θεατρικότητα ακουμπάς το προσωπό σου...
Εμένα δε με ξεγελάς γιατί πίσω απο τη βρωμιά που μεταφέρεις...εκεί πίσω απο τα φτιασίδια σου κρύβεται μια καρδιά που σε κρατά ακόμα στην ηλίθια ζωή σου...Αυτή είναι που θυμίζει ότι είσαι ακόμα άνθρωπος κι εγώ σε αυτήν ελπίζω...
κάθε βράδυ που το δάκρυ μου ξεπλένει...το δικό μου μασκαριλίκι...