σκέψεις για έναν άγνωστο

• Είτε είμαστε άνθρωποι είτε είμαστε αστρική σκόνη, όλοι μαζί χορεύουμε στη μελωδία ενός αόρατου ερμηνευτή Αλμπερτ Αινσταιν

Τραγούδια ,μύθοι και ικασίες ''έπλεξαν'' το πέπλο που τον σκεπάζει μέχρι τη στιγμή που θα τον γνωρίσουμε...
Πήρε κοντά του αγαπημένα μας πρόσωπα, μας βύθισε στη θλίψη και το πένθος।
Πολλές βραδυές έγινε εφιάλτης που μας πέταξε απο τον ύπνο μας।
Μιλάμε για το θάνατο...αυτόν τον άγνωστο , τον ανεπιθύμητο αλλά τόσο πολυσυζητημένο।
Γιατί ο θάνατος προκαλεί τόσο φόβο?
Γιατί μένει πάντα τόσο άγνωστος εφόσον πολλές θρησκείες μας δίδαξαν τη φύση του?
Γιατί φοβόμαστε ακόμα και να μιλήσουμε για αυτό?
Το γεγονός ότι ο θάνατος μας στερεί πρόσωπα δικά μας με την τελεσίδικη σιγουριά πως δε θα τα ξαναδούμε προκαλεί πρωτογενώς το φόβο।
'Επειτα η ίδια η Θρησκεία ενώ μας περιγράφει το θάνατο και μας τον ''φωτίζει'' παράλληλα μας κάνει μέρος ενός διαγωνισμού ο οποίος αν είμαστε καλά παιδιά θα μας τοποθετήσει στο παράδεισο που θα απολαύσουμε όλα τα αγαθά ή αν στη ζωή μας υπήρξαμε κακά παιδιά(πάντα σύμφωνα με τα πρότυπα που επιτάσει η εκκλησία) θα μας στείλει στη κόλαση που θα βράζουμε παρέα με κάθε αμαρτωλό σε τεράστια καζάνια!
Θα κριθούμε απο το Θεό και θα μας ταξινομήσει στη σωστή μεριά ο ανα τους αιώνες εντεταλμένος Άγιος Πέτρος।
Και μόνο η σκέψη ότι έχουμε κάποια ελάχιστα χρόνια ζωής για να αποδείξουμε αν είμαστε καλά παιδιά προκειμένου να βρεθούμε μετά θάνατον στο πολυπόθητο παράδεισο μας τρομοκρατεί...

Βέβαια υπάρχουν και ποιο αρχαίες εκδοχές του Θανάτου όπου ο επονομαζόμενος Χάροντας με το βαρκάκι του παραλάμβανε τους νεκρούς οι οποίοι είχα στα κλειστά τους μάτια δύο κέρματα για τα ναύλα,τους πέρναγε απέναντι στα λημέρια του Άδη।
Μη μου πείτε ότι όλο αυτό δε σας τρομάζει?

Δεδομένο είναι ότι ότι γεννιέται πεθαίνει।Το ερώτημα είναι τι γινόμαστε μετά?
Για παράδειγμα ένας νεκρός καρπός απο ένα δέντρο αναδομείται και γίνεται οργανική ύλη που θρέφει πάλι το δέντρο που θα το μετατρέψει πιθανόν ξανά σε καρπό।
Κι ο άνθρωπος ομοίος γίνεται οργανική ύλη αναφερόμενοι πάντα στην υλική του υπόσταση।

Ο άνθρωπος όμως δεν αποτελείται μόνο απο τη σάρκα του...
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ψυχής?
Όταν λοιπόν πεθαίνουμε όλο αυτό που μας αποτελεί, η προσωπικότητα,οι ιδέας μας ο ψυχικός μας κόσμος παύει να υφίσταται απο τη διακοπή της λειτουργίας της καρδιάς μας?


Εδώ επεμβαίνει το μεταφυσικό στο οποίο συνήθως οι άνθρωποι των επιστημών δεν πιστεύουν।
Υποστηρίζουν ότι αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις που έχουν παρηγορητικό χαραχτήρα।
Δηλαδή χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο αλλά μόνο υλικά।Η ψυχή του συνεχίζει να υπάρχει και μάλιστα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί μαζί σου , αν εσύ έχεις τους δέκτες σου ανοιχτούς।
Τι να πω?
Υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα πιστεύουν επειδή λένε πως τα έχουν βιώσει।
Η μήμπως η ανάγκη τους να τα πιστέψουν ήταν τόσο μεγάλη?

Δε μπορώ να σας απαντήσω σε αυτό αν και σε εμένα μπορεί να είχε συμβεί।
Δε μπορώ να απαντήσω τι είναι ο θάνατος και τι συμβαίνει μετά απο αυτόν γιατί δεν έχω πεθάνει!
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο θάνατος όταν γίνεσαι παρατηρητής του , όταν σου στερεί κάποιον που αγαπάς πολύ είναι οδυνηρός, σκοτεινός και μια για πάντα μη αναστρέψιμος।

Απο μικρή φοβόμουν το θάνατο όσο τίποτα άλλο। Όχι τον δικό μου αλλά των άλλων।
Δεν είναι αλτρουιστικό μα πέρα για πέρα εγωιστικό।
Δε φοβάμαι το δικό μου χαμό ούτε σκέφτομαι το πόνο που θα προκαλέσω στους δικούς μου ανθρώπους।
Φοβάμαι το χαμό κάποιου ατόμου σημαντικού για εμένα και την οδύνη που θα μου προκαλέσει η δική του έλλειψη।
Μήμπως λοιπόν σκέφτομαι τον εαυτό μου και όλο αυτό το κρύβω πίσω απο την αγάπη μου και το νιάξιμο μου για τον άλλο?


Ακόμα και σήμερα με τρομάζει αυτή η σκέψη।
Μπορεί να μην έχω εκείνες τις παιδικές αντιδράσεις αλλά ποτέ δεν δέχομαι την απώλεια।
Όμως αυτές τις σκέψεις που δεν είναι μόνο δικές μου αλλά των περισσότερων τις απαλύνει μια αλήθεια।
Το πόσο αγαπάμε και νοιαζόματε κάποιον το αποδεικνύουμε καθημερινώς με τις πράξεις μας και όσο βρίσκεται εν ζωή।
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και πρώτη εγώ ότι ο θάνατος είναι μέρος μας που μας ολοκληρώνει δε μας εξαφανίζει।
Όσοι βιώνουν την απώλεια πρέπει να αντλούν δύναμη απο ότι αγαπούν και να συνεχίζουν γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής।
Πάντα θα γεννιούνται παιδιά, πάντα θα πεθαίνουν άνθρωποι।
Αυτή τη στιγμή ζούμε και η ζωή έχει πολλά όμορφα πράγματα φυλαγμένα για εμάς στα δρομάκια της। Έχει χαρές και συγκινήσεις, έρωτα χορό και τραγούδι।Αγάπη κάθε είδους μητρότητα, πατρότητα τρυφεράδα... έχει ταξίδια και διακοπές।έχει καλημέρες και καληνύχτες, όμορφες προσμονές και όμορφους ερχομούς.
Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να χαρίζουμε όμορφες στιγμές ο ένας στον άλλο όσο ζούμε। Να μην αφήνουμε μέσα μας παράπονα, να μην δημιουργούμε στους άλλους παράπονα। Να μην κλειδώνουμε στη ψυχή μας μίση και απωθημένα। Ας μετρήσουμε τα όνειρα μας ένα-ένα και να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πραγματικότητα। Ας πούμε τα '' σ'αγαπώ '' μας σήμερα χωρίς εγωισμούς γιατί σήμερα μπορούμε। Ας πούμε τα ''ευχαριστώ'' μας σήμερα γιατί και πάλι σήμερα είμαστε σίγουροι πως μπορούμε.
Ας μη κοιτάμε πόσα περισσότερα χρήματα μπορούμε να βγάλουμε γιατί όσοι 'έφυγαν'' δεν τα πήρα μαζί τους। Εδώ μείνανε τα λεφτά, εκείνοι έφυγαν.
Ας προσπαθήσουμε όχι να ερμηνεύσουμε το θάνατο, ούτε να τον ονομάσουμε εχθρό μας।

Δεν είναι στα αλήθεια πιο χρήσιμο να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τη ζωή?



Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Βαρκάρη του Αχέροντα
Σ΄ έχουν ξεδιαλεγμένο
Να ΄χεις μολύβι στην καρδιά
Στα μάτια νυχτερίδες
Κι όσους ρωτoύν για συγγενείς
Να λες πως δεν τους είδες

Ήρθα κι εγώ ένα πρωινό
Που 'χαν τα χόρτα πάχνη
Μήτε στη βάρκα να ανεβώ
Ούτε για να ρωτήσω
Στην όχθη μόνο να σταθώ
Και να σου τραγουδήσω

Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά
Κι οι πέτρες έχουν γένια
Έχεις κι εσύ κακόμοιρε
Κουπιά σε μαύρα χάλια
Που μόλις πέσουν στο νερό
Λιώνουν σαν παξιμάδια


Στίχοι: Μαρία Μουτσάκη
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης ιτιάς το δάκρυ
που στάζει όλο παράπονο στης ποταμιάς την άκρη
στου κόρφου σου τα βότανα και στην ποδιά σου πάνω
έγειρα να αποκοιμηθώ, τον πυρετό να γιάνω

Έκλεισα τα ματάκια μου κι είδα όνειρο μεγάλο
πως σε μια αυλή, για χάρη σου, πάλευα με το χάρο
Και φώναξες σαν σ' άρπαξε και μ' είδες να σαστίζω:
"μη με φοβάσαι αγάπη μου λιβάνι κι αν μυρίζω,
μόνο σκουλήκι να γενείς, να 'ρθεις να μ' ανταμώσεις
κρυφά στο σώμα μου να μπεις, γλυκό φιλί να δώσεις
Ένα φιλί αλλιώτικο που ανάσα δε θα φέρνει
μα μες στης γης τις μυρωδιές τα κάλλη μου θα σπέρνει"

Σκουλήκι γίνηκα κι εγώ κι ήρθα να σ' ανταμώσω,
κρυφά στο σώμα σου να μπω, γλυκά φιλιά να δώσω
Στο έμπα χίλια σου 'δωκα, στο έβγα δυο χιλιάδες,
γλυκά να λιώσεις, να χυθείς, σαν τις χλωμές λαμπάδες

Κι εκεί στης γης τις μυρωδιές, στην παιχνιδιάρα σήψη
ο Έρωτας τον Θάνατο μπόρεσε να νικήσει
Απ' τα φιλιά που χάρισα στα κάλλη του κορμιού σου
λουλούδι φύτρωσε μικρό που πίνει απ' τους χυμούς σου
Λουλούδι που κι αν μαραθεί τη μυρωδιά δε χάνει
γιατί δακρύζει σαν ιτιά κι ανθεί σαν πικροδάφνη

πυρηνικός θάνατος

'Ενα ερώτημα παιδεύει το μυαλό μου το τελευταίο καιρό...
Τι τα θέλουμε ρε παιδιά τα πυρηνικά εργοστάσια? Σε συζητήσεις με γνωστούς οι απόψεις είναι πολλές, άλλοι υποστηρίζουν ότι η ενέργεια που παράγουν δεν είναι δυνατόν να παραχθεί με άλλο τρόπο, άλλοι απλά λένε και τι να γίνει, άλλοι αναφέρουν την επικινδυνότητα ατυχήματος ως αποτρεπτικό παράγοντα...εγώ πάλι ρωτάω συνεχώς....
Τι τα θέλουμε ρε παιδιά?
Ναι διανύουμε την πυρηνική εποχή, ο πλανήτης χρειάζεται ολοένα περισσότερες πηγές ενέργειας προκειμένου να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες των ανθρώπων।
Θαρρείς όμως πως κολλήσαμε στη πυρηνική ενέργεια που ναι δε διαφωνώ είναι αποτελεσματική και σε μεγάλη ποσότητα αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να παράγουμε ενέργεια αυτός?
Αν στη θέση των πυρηνικών εργοστασίων αλλά και σε πολλές περιοχές ανά το κόσμο κάναμε εκτάσεις απο αιολικά πάρκα , τα νέα για το κόσμο φωτοβολταικά δε θα παράγαμε ενέργεια?
Αν ήταν όλο αυτό μαζικό σαφώς και θα είχαμε αποτέλεσμα σημαντικό।
Λες και βαλθήκαμε οι άνθρωποι να αλληλοεξοντωθούμε.
Τα προηγούμενα ατυχήματα μέχρι του τελευταίου της Φουκουσίμα δε μας διδάσκουν τίποτα?

Πρώτα το Τσέρνομπιλ ,το Three-Miles-Island στις Η.Π.Α. και τώρα η Ιαπωνία αποτελούν πληγές στον άνθρωπο και στο πλανήτη।
Είναι δεδομένο ότι η πυρηνική ενέργεια είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και συνδέεται με απρόβλεπτα ατυχήματα। Και αυτές είναι μόνο οι πιο γνωστές περιπτώσεις.

Ακόμα και σήμερα χρόνια μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ γεννιούντα παιδιά με τερατογέννεση, όσοι εργαζόμενοι του εργοστασίου επέζησαν ζουν με τεράστια προβλήματα υγείας।Η περιοχή ακόμα δε πλησιάζεται।...Μοιάζει τοπίο ξεχασμένο απο το Θεό।

Δεν γίνεται κατανοητό απο πολλούς ότι εκτός απο τα πυρηνικά ατυχήματα η πυρηνική ενέργεια μολύνει το περιβάλλον και με πυρηνικά απόβλητα।
Ένας μέσος αντιδραστήρας παράγει ετησίως 20-30 τόνους, χρησιμοποιημένων καυσίμων, τα οποία παραμένουν ραδιενεργά από δεκάδες έως και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.


Πυρηνικά όπλα
Πυρηνικά όπλα. Ένας τόνος χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων περιέχει περίπου 10 κιλά πλουτώνιο, αρκετά για την κατασκευή πυρηνικής βόμβας.

Τρομοκρατικά χτυπήματα।
Οι μη στρατιωτικοί αντιδραστήρες και οι μεταφορές πυρηνικών αποβλήτων αποτελούν δυνητικούς στόχους τρομοκρατικών οργανώσεων। Δεν υπάρχει κανένας αντιδραστήρας ο οποίος να είναι σε θέση να αντέξει στην πρόσκρουση ενός μεγάλου αεροπλάνου।




Ο μύθος του κέρδους
Επικρατεί η άποψη ότι τα πυρηνικά εργοστάσια επιφέρουν υψηλά κέρδη ανώ προσφέρουν ενέργεια που είναι φθηνή ।
Αυτό όπως φαίνεται είναι μύθος αφού παρά τις συνεχείς και μαζικές κρατικές επιδοτήσεις που έπαιρνε για δεκαετίες, η πυρηνική ενέργεια δεν υπήρξε ποτέ φτηνή. Ακόμη και σήμερα η επιβίωση της πυρηνικής βιομηχανίας εξαρτάται από τις επιδοτήσεις, οι οποίες δεν κατευθύνονται στην προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Αν οι επιδοτήσεις κατευθύνονταν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και το θέμα της ενέργειας θα λύναμε αλλά και το ''κεφάλι'' μας δε θα παίζαμε!

ΕΡΩΤΗΣΗ!! Γιατί ρε παιδιά δεν προσπαθούμε να βρούμε άλλες πηγές ενέργειας? Γιατί να γίνουν κι άλλα εργοστάσια και να μην κλείσουν όλα? Με ένα σεισμό παίζονται ανθρώπινες ζωες!
Τώρα θέλουνε πυρηνικό εργοστάσιο στη Τουρκία!!
Ανάθεμα στα κέρδη και τα συμφέροντα που πάνω στις πλάτες του κόσμου χτίζουν νέους τάφους...Λες κι αυτούς τους ''μεγάλους'' που αποφασίζουν δεν τους αγγίζουν οι συνέπειες ενός πυρηνικού ατυχήματος...μόνο αθώα θύματα έχει αυτή η παράνοια?

Τι τα θέλουμε ρε παιδιά?

η πειρατεία σκότωσε τη μουσική?

Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα...όντως 18 και २० ευρώ για ένα δίσκο ειδικά στις μέρες μας είναι πολλά.Όντως οι τιμές τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει τα ύψη αλλά μεταξύ μας όποιος θέλει να κατεβάσει απο το διαδύκτιο ακόμα και ένα ευρώ να κόστιζε ένας δίσκος πάλι θα το κατέβαζε πειρατικό।
Το θέμα είναι τι υπάρχει πίσω απο κάθε δισκογραφική δουλειά το οποίο καθορίζει και την αξία του δίσκου।
Πάνω απο όλα υπάρχει η πνευματική ιδιοκτησία της μουσικής και των στίχων। Στην Ελλάδα τα έργα διανοίας δε προστατεύονται όσο θα έπρεπε ούτε έχουν τον απαιτούμενο σεβασμό.
Πίσω απο τη σύνθεση, τη στιχουργική και τη παραγωγή υπάρχουν ώρες στούντιο, κούρασης, προσμονής,προσπάθειας όλων των συντελεστών της παραγωγής।Μουσικοί, τραγουδιστές, ηχολήπτες που με μεράκι προσθέτουν την πείρα τους και την αγάπη τους.
Την εποχή των βινυλίων σε όλα τα σπίτια υπήρχαν πολλοί δίσκοι κάθε είδους πράγμα το οποίο βοηθούσε τη δισκογραφία να υπάρχει και να εξελιχθεί στο βαθμό με τον οποίο τη γνωρίζουμε σήμερα।
Σαφώς και τότε αντιγράφονταν τα τραγούδια απο το βινύλιο στις κασέτες όμως αυτό δεν οδήγησε τα πράγματα στη τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει σήμερα η ελληνική δισκογραφία.
Τα πικάπ σώπασαν όταν τα βινύλια τα διαδέχθηκαν οι ψηφιακοί δίσκοι τα γνωστά μας μπ3 τα οποία αντιγράφονται πλέον με ευκολία(και σε σχετικά καλή ποιότητα)απο ηλεκτρονικούς υπολογιστές।
Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή των म्प३ κατάτμησης της μουσικής σε μικρά μικρά κομμάτια για τον ευκολότερο διαμοιρασμό των αρχείων । Αντιμετωπίζουμε πλεόν τη μουσική , το τραγούδι σαν αρχεία।
Ο καθένας μπορεί αυτά τα αρχεία να τα στείλει στον καθένα χωρίς καμία επιβάρυνση।
Το ερώτημα είναι που βρίσκεται ο συνθέτης των τραγουδιών?ο στιχουργός? ο παραγωγός που πλήρωσε για να γίνουν αυτά τα τραγούδια? Στη συνείδηση όσων αντιμετωπίζουν τη μουσική ως αρχείο που το κατεβάζουν με ενα κλικ στον υπολογιστή τους και που έχουν κατεβάσει τόσα που ολόκληρη η ζωή τους δε θα φτάσει να τα ακούσουν, πουθενά।



Δεν θα γίνω κριτής κανενός।Δεν ευλογώ τα γένια καμιας δισκογραφικής। Έχω κατεβάσει κι εγώ μουσική απο το διαδύκτιο। Φρόντιζα όμως πάντα έναν δίσκο ο οποίος μου άρεσε και άξιζε να τον αγοράζω αυθεντικό και να τον καμαρώνω।
Ακόμα και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αγοράσει δυο δίσκους το χρόνο। Όχι οτι θα σωθεί αμέσως κάτι αλλά θα υπάρξει ένας λόγος η δισκογραφία να συνεχίσει να υπάρχει।
Ναι η πειρατεία έκανε τη μουσική να αιμοραγεί σιγά-σιγά και αν δε τη σκότωσε ακόμα σίγουρα θα το κάνει। δεν τη διέδωσε ούτε σώθηκε η τσέπη μας απο την αξία δύο कद। (μιλάω για τους δίσκους που πραγματικά για εμας αξίζουν και τους ακούμε καθημερινά)
Αν δώσουμε μιαν ανάσα ζωής αγοράζοντας αυθεντικά η μουσική θα ζήσει και θα έχουμε όλοι συμβάλει σε αυτό।
Αν τα καταστήματα πώλησης των δίσκων σταματήσουν να βάζουν ''καπέλο'' στις τιμές και δε προσπαθούν να κερδίσουν περισσότερα επειδή απλά το διαθέτουν τότε η ανάσα ζωής θα είναι αποτελεσματική।Θα είναι ουσιαστική।
Θα δωθεί η αξία που πρέπει στον αγαπημένο μας συνθέτη, στιχουργό και τραγουδιστή।
Θα τους ανοίξουμε νέους δρόμους να συνεχίσουνε να μας προσφέρουν τη τέχνη τους και πιστέψτε με η τέχνη είναι αναγκαία ειδικά σε δύσκολους καιρούς σαν αυτον εδώ που ζούμε।
Δεινοί ''πειρατές'' συγχωρείστε με κι αν θέλετε σκεφτείτε πως τι θα έχετε να κατεβάζετε αν δεν κυκολοφορεί πλέον τίποτα?

Μήμπως κάτι κάνουμε λάθος?

κανείς εδώ δε τραγουδά...

Πάνε μέρες που τα ραδιόφωνα δε σταματούν να παίζουν τα τραγούδια του...αφιερώματα στη τηλεόραση ,αποσπάσματα συνεντεύξεων και συναυλιών...εφημερίδες σπεύδουν να επανακυκλοφορήσουν παλιές επιτυχίες πράγμα που θα συμβαίνει για αρκετές εβδομάδες ακόμα...πίσω απο όλα αυτά? Ο χαμός ενός ακόμα ανθρώπου της αληθινής μουσικής, της μουσικής της καρδιάς μας... Ο φόρος τιμής που του οφείλουμε είναι να τον κρατήσουμε ζωντανό μέσα απο τα τραγούδια του και να τον θυμόμαστε έτσι όπως ήταν...αυθεντικός ροκ και ταυτόχρονα λαικός, η φωνή που σε ανατρίχιαζε, που σε μάθαινε ακόμα κι αν δεν ήθελες να μάθεις।
Τι σε μάθαινε? να επικοινωνείς με την ίδια σου τη ψυχή...
Λίγοι απέμειναν ανάμεσα μας που το πέτυχαν αυτό...
Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι να κάθομαι στην άκρη της αυλής του σπιτιού και να τραγουδάω σιγά ''ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι''...
Πως ένα μικρό παιδί γνώριζε τι σημαίνει να ραγίζει η καρδιά ενός ανθρώπου?
Ο Νίκος Παπάζογλου είχε αυτή τη μαγική ικανότητα να μεταφέρει όλο το νόημα των τραγουδιών του σε κάθε άνθρωπο...κάθε ηλικίας।

Το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό , εκείνο το καθαρό βλέμα, η βαθιά φωνή γεμάτη λυγμό που σε άγγιζε και σε συνέπερνε, οι στίχοι εκείνοι που ''σκάλιζαν'' κάθε ψυχή όλα αυτά ήταν ο Νίκος Παπάζογλου।
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη ασχολήθηκε απο μικρή ηλικία με τη μουσική με τη συμμετοχή του σε συγκροτήματα। Έφτιαξε το δικό του studιο το λεγόμενο ''αγροτικόν'' κι εκεί ξεκίνησε το ταξίδι προς την αναζήτηση όλων αυτών των τραγουδιών που μας χάρισε...
Καθισμένοι στο πάτωμα Ρασούλης, Ξυδάκης να σκαρώνουν στίχους, μελωδίες που αργότερα έμελλαν να κερδίσουν το κόσμο।
Δεν αγάπησε ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας, αγάπησε τη θάλασσα και τη βάρκα του...
ήθελε τη καλή παρέα, την αλήθεια των ανθρώπων την απλότητα...εκείνην την απλότητα με την οποία ''έντυνε'' τα τραγούδια του ...

Λίγοι γνώριζαν τη κατάσταση της υγείας του।Υπήρχε η εντύπωση πως αντιμετώπιζε την ασθένεια του και πως θα έβγαινε νικητής...λίγοι όμως νίκησαν αυτό το θεριό।Κι έτσι αποχαιρετήσαμε όλοι έναν σπουδαίο τραγουδιστή, τραγουδοποιό μα πάνω απο όλα άνθρωπο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι γινόμαστε φτωχότεροι...
Γι'αυτό κανείς εδώ δε τραγουδά παρά σωπαίνει και αποθηκεύει μνήμες και ακούσματα...

Εσύ γιατί μασκαρεύεσαι?

Εσύ γιατί μασκαρεύεσαι?

Ηθοποιός σημαίνει φως...μια μελωδία φλερτάρει με το νου μου απόψε...μήπως όλοι μας δεν είμαστε ηθοποιοί? Οι πιο φθηνοί κομπάρσοι που βάζοντας μιαν μάσκα φορτώνουμε τα κόμπλεξ μας και τη καταπίεση μας σε ξένη καμπούρα με την ιδέα πως τάχα είμαστε κάτι!
Πόσα βλέμματα πόσα χαμόγελα βαμμένα με υποκρισία καρφώνουν κάθε μέρα τη ματιά μου...και το κακό είναι πως πρέπει να απαντώ... να φορώ κι εγώ τα μασκαρέματα μου, να στήνω χαμόγελο στο παγωμένο μου πρόσωπο και να υποτιμώ επιμελώς τη νοημοσύνη μου και την ψυχή μου...
Λόγια ψυχροί νεκροθαύτες που σε στριμώγνουν σε καρότσια της ντροπής και σε μεταφέρουν σε τάφους κοινωνικής περιφρόνησης...ζωντανό!!
Την ώρα που γυρνάς τη πλάτη να περπατήσεις ένα βήμα παραπέρα εκείνοι σου καρφώνουν το μαχαίρι στο κόκαλο...κι εσύ δε γυρνάς για δεις ποιός ήταν παρά χαμογελάς...δήθεν πως δε πόνεσες...
Κι ύστερα γυρνάς στο σπίτι σου...εκεί που δε χρειάζεται να παριστάνεις το καλό...γιατί εκεί είσαι μόνος.
Τότε οι μπογιές της υποκρισίας πρέπει να φύγουν από το πρόσωπο σου για να μη γίνουν ένα με τη σάρκα σου...
Γι'αυτό τις ξεπλένει το δάκρυ σου...όχι πως πονάς μα για να φύγει όλο αυτό το μασκαριλίκι που κουβαλάς πάνω σου...
Κι ύστερα ξαπλώνεις στο κρεβάτι και περιμένεις παθητικά την αυριανή παράσταση...την ώρα εκείνη που δίνεις τη ψυχή σου κοψοχρονιά στο διάολο...

Ηθοποιός σημαίνει φως...Σάμπως κι αυτοί οι κανονικοί ηθοποιοί δε δίνουν την ψυχή τους στο σανίδι?Άντε και σε κανενός τη καρδιά...αν έχει παρεμείνει ανέπαφη...
Γέλιο, δάκρυ, ρούχα άλλης εποχής, στολίδια εκκεντρικά πλάι σε ξένα συναισθήματα...κι όλα αυτά για δυο λεπτά χειροκρότημα...
Έπειτα η αυλαία πέφτει και τα φώτα παύουν να φωτίζουν τη σκηνή...κι αυτοί όπως κι εσύ γυρνούν στο σπίτι προσπαθώντας στο δρόμο να βρουν τον εαυτό τους...μόνο που εκείνοι το κάνουν στο όνομα της τέχνης...
Εσύ γιατί μασκαρεύεσαι?
Σε εσένα δεν αρκούν δύο λεπτά χειροκρότημα...εσύ το ρόλο σου τον διάλεξες μόνος σου...μόνος και τα μασκαρέματα που κρύβουν τη σάπια σου ψυχή!!
Φοράς αρώματα ακριβά για να κρύψεις τη δυσοσμία που κουβαλάς μέσα απο τα ρούχα που σε κάνουν αυτό το δήθεν που πουλάς με ευκολία ΄΄έπαγγελαματία΄΄!!
Κι εγώ...γίνομαι καθρέφτης σου για να προστατέψω ότι μπορώ απο τη δική μου ψυχή... Φυλάω βλέπεις τη ψυχή μου απο τον οίκτο που με κάνεις να αισθάνομαι...συγκρατούμαι βλέπεις να μη φτύσω εκεί που εσύ με τόση θεατρικότητα ακουμπάς το προσωπό σου...
Εμένα δε με ξεγελάς γιατί πίσω απο τη βρωμιά που μεταφέρεις...εκεί πίσω απο τα φτιασίδια σου κρύβεται μια καρδιά που σε κρατά ακόμα στην ηλίθια ζωή σου...Αυτή είναι που θυμίζει ότι είσαι ακόμα άνθρωπος κι εγώ σε αυτήν ελπίζω...
κάθε βράδυ που το δάκρυ μου ξεπλένει...το δικό μου μασκαριλίκι...

ο νους μας είναι αληταριό...

Λοιπόν απο αυτήν εδώ τη στιγμή σταματώ να ντρέπομαι και για τα όνειρα και για τις σκέψεις μου...αρκετό δεν είναι που οι σκέψεις βασανίζονται απο την απαισιοδοξία των ημερών και που τα όνειρα ζουν για μείνουν όνειρα γιατι απλά δεν υπάρχουν ελπίδες να πραγματοποιηθούν?
Ζούμε σε έναν κόσμο που αθελά μας μας διώχνει...δε μας κάνει το χατήρι ούτε να ελπίσουμε σε ένα πιο όμορφο αύριο...η γενιά μου( २०-३० )αλλά και οι νεότεροι που ακολουθούν καλούματσε να ζήσουμε όπως -όπως επειδή λένε το χρέος της χώρας μας δε μας επιτρέπει ανέσεις!!ειναι άνεση η εργασία πάνω σε αυτό που σπούδασες?ειναι άνεση να ξέρεις τι σου ξημερώνει?
Αν τα φάγαμε μαζί γιατί πεινάμε χώρια? Και ναι δε πεινάμε για όσους το θεωρούν υπερβολικό αλλά η πείνα αφορά μόνο την έλλειψη τροφής?Πρέπει να το δούμε και αυτο?Πεινάμε για αισιοδοξία , πεινάμε για ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή ζήσουμε χωρίς το βάρος που μας έβαλαν στις πλάτες μας όταν μας καλούνε να ξελασπώσουμε όλοι μαζι ένα κράτος που βούλιαξαν λίγοι...
Ανοίγεις τη τηλεόραση και σε βομβαρδίζουν απο νεα μέτρα, απο τρόικες και μνημόνια...γραβατωμένοι κύριοι μιλούν για το λαό όταν ποτέ δε θα χρειαστεί να στεναχωρηθούν για την ανεργία του παιδιού τους που με κόπο σπούδασαν,για την περικοπή της σύνταξης τους αμοιβή τόσων χρόνων δουλειάς,για τη δόση του στεγαστικού που θα μείνει πάλι απλήρωτη,για την απόλυση,(λαικίζω αλλά λέω αλήθεια) για την μιζέρια όλων αυτών που μαστίζει το κόσμο και του μαρμαρώνει το χαμόγελο। Κάθε μέρα στο δρόμο με προσπερνούν αγέλαστοι άνθρωποι...
Κι όμως πρέπει το χαμόγελο να γίνει ο δρόμος μας που αύριο θα μας πάει σε καλύτερο τόπο।
Ας κατηφορήσουμε τη κατηφόρα αυτή, ζώντας σαν αερικά που φλερτάρουν πάντα με τα ψηλά...να κρατήσουμε κάτι απο τη σπίθα της ψυχής μας॥κάτι αληθινό
όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας ειναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει...

http://www.youtube.com/watch?v=०दज्ञ३सी२ई